ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΕΓΚΛΩΒΙΣΜΕΝΩΝ

Μία από τις οικογένειες που βίωσε το δράμα των εγκλωβισμένων ήταν και η οικογένεια Αχιλλέως. Πιο συγκεκριμένα, η οικογένεια χωρίστηκε καθώς ο παππούς και η γιαγιά παρέμειναν με τη θέλησή τους εγκλωβισμένοι στη Λάπηθο, ενώ οι γονείς με τα δύο τους παιδιά κατέφυγαν στη Λευκωσία. Έτσι, η οικογένεια επικοινωνούσε με γράμματα χάρη στην οργάνωση του Ερυθρού Σταυρού. Για παράδειγμα, οι εγκλωβισμένοι είχαν συχνά ανάγκη για καθαρά ρούχα και επομένως ζητούσαν από την υπόλοιπη οικογένεια να τους στείλει (λόγου χάρη ζήτησαν παπούτσια με συγκεκριμένο μέγεθος).

Επιπλέον, ιδιαίτερα η οικογένεια που ζούσε στη Λευκωσία (και μάλιστα τα δύο μικρά παιδιά, ο Δόξης και η Κλαίρη) εξέφραζαν σε πολλά τους γράμματα την ελπίδα ότι θα ανταμώσουν σύντομα. Μέσω των γραμμάτων παρατηρούμε ότι οι άνδρες της οικογένειας είναι πιο λακωνικοί από τις γυναίκες, αφού συνήθιζαν να γράφουν λιγότερες λεπτομέρειες στα γράμματα που έστελναν. Άλλωστε, πολύ συχνά τα γράμματα δεν μπορούσαν να σταλούν στον κατάλληλο προορισμό, όταν υπερέβαιναν τις 25 λέξεις.  

Εξίσου συνηθισμένη στα γράμματα ήταν και η ενημέρωση για την υγεία των συγγενών. Εκτός από τα παραπάνω, ο παππούς και η γιαγιά χρειάζονταν φάρμακα, σύριγγες καθώς και οδηγίες νοσηλείας. Αυτό γινόταν, γιατί επικρατούσαν άσχημες συνθήκες στην περιοχή, με αποτέλεσμα να αυξανόταν η πιθανότητα των σοβαρών ασθενειών.

Ο παππούς και η γιαγιά δείχνουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τις σπουδές των παιδιών.

Ταυτόχρονα διάφορες αρρώστιες εμφανίζονται στους κατοίκους των εγκλωβισμένων.

Επιπλέον τα μέλη τα οικογένειας που ζουν στα ελεύθερα μέρη ανησυχούν για τους εγκλωβισμένους και περιμένουν εναγωνίως νέα τους. Ανησυχούν ακόμη και για τα ζωντανά που άφησαν πίσω τους…

Όταν ξέρεις πως έχεις φύγει από τον τόπο σου και ενδεχομένως να μην ξαναγυρίσεις ποτέ, θέλεις οπωσδήποτε να περισώσεις τουλάχιστον τις αναμνήσεις σου…